ԶԳՈւՅՇ ԵՂԻՐ

Ծնվում ենք ակամա, ապրում ենք զարմացած, մեռնում կարոտով:
Ասում են, երբ ծնվում ենք արդեն մեր ճակատագիրը գրված է լինում: Բայց այդ ճակատագիրը շատ հաճախ մենք ինքներս ենք կերտում ակամա:
2008թ. էր: Ես սովորում էի առաջին կուրսում: Ինչպես բոլոր ուսանողներն, առավոտյան գնում դասի ու հետո` տուն: Կարծես նույնն էր իմ կյանքը, ինչ դպրոցում, միայն մի տարբերությամբ` ես ոչ թե աշակերտուհի էի, այլ ուսանողուհի, որն արդեն հրաժեշտ էր տվել իր դպրոցական աղջնակների համար սովորություն դարձած հյուսիկներին: Թեև այդ ամենի հետ մեկտեղ ես սիրում էի իմ մասնագիտությունը, ընկերուհիներիս հետ հաճելի ժամանակ էի անցկացնում:
Եվ այդ սովորական օրերից մեկն էր` փետրվարի 14-ը: Այնքան ջերմ ու տաք էր արևը, կարծես նա ինչ-որ բան էր պլանավորել, կարծես ինչ-որ մի հրեշտակային ծրագիր ուներ: Այդ օրը ինձ համար սովորական օր էր: Ես առավոտյան դուրս եկա տանից և քայլերս ուղղեցի դեպի համալսարան: Այն տեղը, որը ինձ համար մի սովորական վայր չէր, ինձ ձգում էր, ուզում էի սովորել, աշխատել, ինչու չէ` շփվել մարդկանց հետ և նոր ընկերներ ունենալ:
Դասերից հետո երեք ընկերուհիներով որոշեցինք մի փոքր զվարճանալ: Դուրս գալով համալսարանից որոշեցինք երթուղային չնստել, նախընտրեցինք քայլել, քանի որ արևը այնքան ջերմ էր և զգացնել էր տալիս գարնան գալը: Այնքան էինք տարված խոսակցությունով, որ նույնիսկ ես չէի նկատել, թե ինչպես է ընկել իմ կապտավուն վզկապը: Երևի թե չէի էլ նկատի դրա բացակայությունը, եթե ինձ չվերադարձնեին, ավելի ճիշտ, եթե չվերադարձներ այդ երիտասարդը: Նա պատահաբար թե մտածված էր հայտնվել այդտեղ ու հասկացել, որ այն ինձ է պատկանում:

Քայլում էինք, ծիծաղում և հանկարծ իմ կողքին հայտնվեց մի երիտասարդ, այն էլ զինվորական համազգեստով: Ես մի պահ զարմացա, գլխումս հազար ու մի մտքեր էին սավառնում, մի պահ մտածեցի, թե պատահաբար քայլերս արագացրել եմ և չնկատելով թե ինչպես եմ ընկերուհիներիցս հեռացել: Նա այնպես բարի ու ժպտուն աչքերով նայում էր ինձ, սիրտս թրթռում էր, չէ~, ես կարծես թիթեռ լինեի, որը արև տեսնելուն պես սկսում է թռչել, վայելել իր ազատությունը, վայելել ծաղիկների գեղեցկությունը, օդում պար գալ, եթե նույնիսկ քամին մեկ-մեկապտակում է …
Ես նկատեցի նրա ձեռքին մի փոքրիկ կապտավուն վզկապ ու անկախ ինձանից ձեռքս տարա դեպի պարանոցս, բայց… Ու հասկացա, որ այն իմ փոքրիկ շարֆն է
Մինչ ես կփորձեի ինչ-որ բառ արտասանել նա ասեց.
_ Ներեցեք, սա ձեզ է պատկանում, Դուք այն կորցրել էիք :
Նա ձեռքը մեկնել էր դեպի ինձ, իսկ ես ապշահար նայում էի նրան, նույնիսկ չէի էլ լսում թե ինչ է ասում, պարզապես ես ինձ կորցրել էի, սիրտս այնքան արագ էր բաբախում, որ ես իրքս նույնիսկ լսում էի սրտիս բաբախյունները: Եվ մի կերպ ուշքի գալով վերցրեցի շարֆս, շնորհակալություն հայտնեցի ու ամեն մեկս շարունակեց իր ճանապարհը: Բայց այն տպավորությունն էր, թե այնտեղ` հեռվում, թողել եմ իմ սրտի մի մասնիկը:
Ամբողջ օրը ես մտածում էի այդ դեպքի մասին, ճիշտ կլինի ասել մտքիցս չէր հեռանում այդ դեմքը, այդ ժպտացող աչքերը, այն ամենը ինչ կապված էր Նրա հետ:
Առավոտյան բավականին ուշ արթնացա, նույնիսկ այնքան ուշ, որ չհասցրեցի առաջին դասաժամին ներկա լինել: Բայց դեռ շարունակում էի նրա մասի մտածել, մտածում էի էլի կհանդիպեմ Նրան: Այնքան էի ուզում նորից տեսնել, թեկուզ մի ակնթարթ:
Մի՞թե մենք ենք մեր ճակատագիր գրողները, չգիտեմ…
Որպեսզի մոռանայի այդ դեպքի մասին, գոնե մի քանի ժամով, ընկերուհիներիս հրավիրեցի իմ տուն:
Այդ օրվանից ի վեր, երբ զինվոր էի տեսնում անկախ ինձանից ուշադրություն էի դարձնում: Նույնիսկ հաճախ էի գնում այն փողոցը, որտեղ հանդիպեցինք, սրտումս մի փոքրիկ հույս փայփայելով, որ կտեսնեմ Նրան, բայց ավաղ, բոլոր ջանքերս զուր էին…
Համալսարանից տուն վերադառնալիս այնպես ստացվեց, որ ես մենակ էի: Սպասում էի երթուղային տաքսու ու հանկարծ կողքիս կանգնեց մի զնիվոր, ես միանգամից հայացքս ուղղեցի նրա կողմը և …և տեսա Նրան, ում երկար ժամանակ փնտրում էի: Նա նույնն էր մնացել: Նրա ժպտուն աչքերը, հայացքը ինձ ստիպում էին նորից ապրել երջանկության ակնթարթներ: Երբ Նա իմ կողմ թեքվեց, ես մտածում էի թե հիմա կընկնեմ, բայց չընկա: Այնքան երկար էի սպասել այդ պահին:
Նա մոտենալով սիրալիր բարևեց, խնդրեց ուղեկցել: Իմ համաձայնությունը կայացավ նրանում, որ ես սկսեցի Նրա հետ քայլել: Մենք քայլում էինք, զրուցում, ինձ թվում էր, թե աշխարհը ամբողջությամբ ինձ է պատկանում: Մենք քայլում ու զրուցում էինք և չնկատեցինք թե ինչքան շուտ անցավ ժամանակը:
Այդ մի քանի ժամվա ընթացքում շփվելիս, կարծես իրար մի ամբողջ կյանք ճանաչել էինք: Ես հասկանում էի, որ այլևս չեմ կարող առանց Նրա, ուզում էի, որ Նա միշտ իմ կողքին լինի, մեր կյանքի ճամփան անցնենք իրար ձեռք ձեռքի բռնած:
Սերը բոլորիս խենթ է դարձնում և բոլոր խենթերը մի օր կառավարելու են աշխարհը: Ով չի սիրում, լիարժեք մարդ չի կարող լինել…
Ես չէի հավատում ու չէի էլ մտածում, որ կարող է սիրահարվեմ այսպես, բայց բոլոր սիրահարների կյանքը սկսվում է մի խաչմերուկում` երթուղային նստելիս և ավարտվում մի քանի կանգառ այն կողմ` իջնելիս: Ես ուզում էի, որ այդպես չլինի, որ չավարտվի, այլ միշտ լինի ճանապարհ` առանց կանգառների:
Մենք բաժանվեցինք, բայց ոչ հավերժ, այլ մի քանի օրով:
Անցնում էին օրերը, մենք երջանիկ էինք, որ գտել ենք իրար, որ ապրում էինք իրարով: Ինձ համար երջանկությունը այդ էր, որ մարդիկ ապրում են թեկուզ իրարից հեռու, բայց իրար համար, թեև երկու սիրող սիրտ բաբախում էին իրարից հեռու, բայց իրար համար ու մի բանի համար` սիրո:
Եվ այդ չարաբաստիկ օրը` մարտի 1-ը:
Մեկ օր առաջ երեկոյան Նա զանգահարեց ինձ, մենք երկար ժամանակ խոսում էինք, նույնիսկ ապագայի պլաններ էինք կազմում: Այնքան երջանիկ էինք:
Թվում է, երբ սիրում ես, ոչ մի խոչնդոտ քեզ չի կարող խանգարել հասնելու այն կետին, որին միշտ ձգտում եք հասնել երկուսով, թվում է, թե ամեն խոչընդոտ նման է մի փոքրիկ քարակույտի, որը հայտնվել է ձեր ճանապարհին և որպեսզի չդիպչեք ու չսայթակեք, պետք է պարզապես շրջանցել, բայց այս դեպքում շրջանցելու տեղ չկար…
Երբ հրաժեշտ տվեցինք, Նա ասեց, որ շատ է սիրում ինձ: Ու թեև քաղաքում տիրող խառը իրավիճակին, ես պնդեցի, որ հանդիպենք: Բայց Նա դեմ էր, մի կերպ կարողացա համոզել:
Նա իրձ չէր ասել, որ իրենց զորամասը հրաման է ստացել, որ առավոտյան քաղաք է դուրս գալու` տիրող անկարգությունը վերացնելու համար:
Արթնանալով կարծես ինչ-որ մի բան ինձ անհանգստացնում էր, թեև մարտի 1-ն էր` գարնան առաջին օրը, բայց այն այնքան էլ գարնանային չէր, ավելի շատ խիստ ձմեռային էր, մռայլ…
Եթե կարողանայի… Եթե կարողանայի օրացույցից իսպառ կջնջեի մարտի 1-ը, որ չլիներ այն, ինչ եղավ…
Թեև սիրտս փոքր ինչ անհանգիստ էր, բայց մյուս կողմից ուրախ էի, որ հանդիպելու եմ Նրան: Պայմանավորվեցինք հանդիպել այնտեղ, որտեղ առաջին անգամ հանդիպել էինք: Ես հապշտապ տանից դուրս եկա և ճանապարհին մտնելով խանութ` գնեցի Նրա սիրելի շոկոլադից և շտապեցի րոպե առաջ Նրան տեսնելու: Երբ տեղ հասա, Նա դեռ չէր եկել, թեև նման բան առաջին անգամ էր պատահում, Նա միշտ ճշտապահ էր, բայց մտածեցի, որ ծառայություն է, ամեն ինչ էլ կարող է պատահել ու հանկարծ երկու տաքուկ ձեռքեր փակեցին իմ աչքերը:
Ես երջանիկ էի, որ կարող եմ լինել երջանիկ ու երջանկացնել մեկ այլ մարդու` Նրան:
Նա ինձ նվիրեց ձնծաղիկների մի փոքրիկ փունջ, ես ամուր գրկեցի Նրան, ուզում էի, որ այդ պահը երկար տևի, ուզում էի, որ էլ երբեք ետ չգնա ու ինձ մենակ չթողնի, ուզում էի, որ իրար ձեռք ձեռքի բռնած տուն գնանք, բայց… Բայց բաժանվեցինք…
Ես Նրան տվեցի իր սիրելի շոկոլադները, Նա վերցնելով շնորհակալություն հայտնեց և գրկելով համբուրեց: Խոստացավ, որ հաջորդ անգամ ավելի երկար ժամանակով կհանդիպենք ու վերջին անգամ ասեց, որ ՍԻՐՈւՄ Է ինձ ու ՄԻՇՏ ԱՆՀԱՄԲԵՐ ՍՊԱՍԵԼՈւ է ՄԵՐ ՀԱՋՈՐԴ ՀԱՆԴԻՊՄԱՆԸ, ասեց, որ ԶԳՈւՅՇ ԼԻՆԵՄ: Եվ հեռանալով անընդհատ շրջվում էր ետ ու նայում իր բարի և ժպտուն աչքերով, քայլերը էլ ավելի էին հեռացնում նրան ինձանից: Մի կերպ էի կարողանում զսպել արցունքներս, մի կերպ էի ինձ պահում, որ չվազեմ Նրա ետևից ու ամուր-ամուր գրկեմ…
Տուն հասա, բայց չգիտեմ թե ինչպես: Թողել էի այնտեղ իմ սիրտը, Նրան, այն ամենը ինչ կապված էր Նրա հետ, ուզում էի հետ գնալ ու միշտ սպասել Նրան այնտեղ, թեկուզ գիտակցելով, որ Նա կարող է ուշ գալ, բայց…
Չէր անցել մի երկու ժամ, երբ լսեցի այդ չարաբաստիկ լուրը` ՆԱ չկա…
Նա ցույցի ժամանակ զոհվել էր:
Ես դուրս վազեցի տանից, ինչպես վայրի գազանը վանդակից, բայց արդեն ուշ էր, Նա չկա…
Ասում են երբեք էլ ուշ չէ, բայց ուշ էր, ուշ…
Ինչպե՞ս է պատահում, որ քեզ լքում են, բայց Նա ինձ չի՛ լքել, Նրան հեռացրել են ինձանից: Ինչու՞, երբ ուզում ես ապրել, ամեն բան խանգարում է քեզ, ուզում ես լինել երջանիկ, բայց քեզ համար բաբախող սիրտը նետահարում են ու նա դադարում է բաբախել: Ուզում ես լինել Նրա հետ, բայց ճանապարհիդ հանդիպած քարակույտերը քեզ շրջանցելու տեղ չեն տալիս: Ուզում էի, որ կողքիս լինի, միասին ձեռք ձեռքի բռնած քայլենք առանց կանգառների ճանապարհով, բայց…
Ես մարտի մեկը այդ օրվանից սպիտակ ներկով ջնջում եմ օրացույցից, հուսալով, որ մի օր մարտի մեկ չի լինի…
Երջանկությունը ակնթարթ է, բայց ես ուզում էի հարատև դարձնել, բայց ես մենակ եմ, ես չեմ կարող, այն վեր է իմ ուժերից:
Երջանկությունը բոլորին է տրված, միայն այն պետք է ճիշտ վայելել ու դարձնել քոնը և ոչ թե ուրիշի արցունքների ու նետահարված սրտերից թափվող արյունով ստեղծել քեզ համար երջանկություն:
Երբեք ձեռք մի’  տուր, այն ինչը քեզ չի պատկանում, երբեք մի’  ձգտիր այն ամենի, ինչի չես հասնելու, որովհետև այդ ժամ իմացիր, որ կոտրելու ես հազարավոր մարդկանց կամքի ուժ և դադարեցնելու ես այդ մարդկանց բաբախող սրտերը…
Միշտ սիրելու եմ քեզ
Միշտ անհամբեր կսպասեմ մեր հաջորդ հանդիպմանը
Զգույշ եղիր…